Reisverslag  1 t/m 8 Oktober 2003

Dag 80 - Woensdag 01 Oktober 2003

08:30 word ik wakker. De wekker hoeft mij daar geeneens bij te helpen. Ik zit wat te tikken en wat foto¿s te bewerken. Als de zon het balkon heeft bereikt ga ik nog even wat vitamine D opwekken alvorens ik ga shoppen. Want dat is vandaag het hoofddoel. Om 11:30 rijd ik naar Arta en net daarvoor is een beeldenshop. Ik koop er 3 beelden ¿ van wisselend formaat ¿ voor een schappelijk prijsje. Alweer iets erbij voor de verzameling, maar deze beelden komen niet in de tuin. Ze krijgen binnen een keurig plaatsje (hoewel ze ook voor buitengebruik geschikt zijn). Daarna rijd ik door naar de grote Champion supermarkt. Die valt wat tegen en lijkt aan de buitenkant groter dan dat hij van binnen is. Maar ik koop er nog wel wat voorverpakte keftedes (gehaktballetjes) die in de aanbieding zijn en leuke wijnglaasjes als extra opleveren.

Hierna verlaat ik Arta en rijd ik richting Preveza. Op de parkeerplaats merk ik al de rust. Het is siësta tijd en dus zijn de winkels gesloten. Ik vraag aan een vrouw ¿ die op straat loopt ¿ wanneer de winkels weer open gaan en die vertelt mij dat ze om 17:30 de deuren weer openen. Het is nu 14:30 en dus moet ik mij drie uur zien te vermaken. Dat is geen probleem, want als eerste wil ik wat gaan eten. Ik neem een pita souvlaki en wat drinken. Daarna verhuis ik naar een andere plek en neem daar een frappee. Zo wordt het al snel 17:00 en vraag ik nogmaals, maar nu aan de ober, wanneer de winkels open gaan. Zijn antwoord is ¿avrio¿ (morgen). Heb ik dat. Ik reken af en loop door de winkelstraat. Daar is een crêperie en hiervoor zit een dame die goed Engels spreekt. Aan haar stel ik dezelfde vraag en ook nu krijg ik ¿avrio¿ te horen.

Teleurgesteld verlaat ik dus Preveza en rijd naar huis. Na 45 minuten kom ik om 17:45 terug op de basis. Apostoli is de wasmachine aan het installeren en ik help hem daar wat mee (het blijkt dat er op elektrisch gebied wat mis was met de aansluiting in de meterkast).  Ondertussen glijdt de welbekende frappee weer naar binnen. Ik ga hierna naar het internetcafé en zet de tekst on-line. Ook wordt het gastenboek (leuke meldingen, bedankt hiervoor) en de mail afgehandeld. Na thuiskomst en het avondritueel ga ik richting Sakis. Ik stop bij de telefooncel en meld aan Beppe (de man van Jolanda) dat ik zondagmiddag zal aankomen in Taglio di Po. Hij wenst mij een goede reis en ik ga door naar de taverna. Het is rustig en ik zit wat te dollen met Sam en Sophie, de kinderen die met moeders, Opa en Oma altijd op een vast plekje zitten. Ze komen volgens mij heel vroeg en gaan pas laat weg, meestal gebracht door Vangelis in zijn auto. Ik ga vandaag voor de saganaki, een aardappelsalade en de kotopoulo psito (gegrild). Ik vraag Sakis waar hij de retsina vandaan heeft, want ik wil wat meenemen naar Holland. Hij zal voor mij wat bestellen bij de Cava (de groothandel) want dat is goedkoper. Om 0:15 ben ik thuis en lig nog wat te lezen alvorens om 0:45 de luiken sluiten.
 

Dag 81 - Donderdag 02 Oktober 2003

08:30 de wekker maakt mij wakker. Ik moet toch wennen aan het ¿vroege¿ opstaan. Dat had ik vier maanden geleden nog middag genoemd, maar de tijden zijn ¿ ook voor mij ¿ wat veranderd. Ik ga bezig met de foto¿s en heb die redelijk snel klaar voor verzending. Omdat het internetcafé pas om 12:00 open gaat, besteed ik de rest van de tijd met lezen en vitamine D+V. Ja, het leven is zwaar.

Om 12:15 meld ik mij bij het internetcafé en die is nog gesloten. Ik loop door ga op een terras aan een frappee zitten lurken. Om 13:00 kom ik terug en krijg de administrator page niet geopend. Zonder die pagina begin ik helemaal niets. Na wat mailtjes richting provider (die trouwens snel reageert) staak ik voorlopig de pogingen. Ik ga thuis wat liggen lezen en rommelen. Om 16:00 probeer ik het nogmaals en nu krijg ik wel de juiste pagina geopend. Volgens de provider is er niets veranderd maar dat maakt mij niets uit. Het resultaat telt en dat zijn de foto¿s die nu te bezichtigen zijn. Hierna doe ik nog wat boodschappen en rijd naar huis. Ik lig lekker naar muziek te luisteren en zo wordt het alweer avond.

De dagen vliegen voorbij en het einde komt razendsnel in zicht. Om 20:30 ga ik naar Sakis en krijg een tafeltje naast die van Sam en Sophie. Als snel zit ik servetjes te vouwen. Eerst wat bloemen (¿roses¿ volgens Sophie) en dan ¿ op verzoek van haar ¿ een butterfly. Het is nou niet echt een geslaagd ontwerp en hij verandert ook snel in een vis als Sam een glas met water opstoot. Mijn schuld want ik had die moeten wegzetten. Ik meng geen water in mijn ouzo, dus dat glas had daar niets te zoeken. Toch krijgen beide kinderen van moeders op hun donder. Sophie begint als eerste te huilen en snikt dat zij helemaal geen schuld treft. En dan zet ook Sam het op een huilen. Sakis komt ze troosten en ik krijg weer een glimlach op de gezichtjes door de vis in het water te laten zwemmen. Dan vertrekken ze met Vangelis en blijf ik nog even met Sakis zitten praten. Om 0:15 wens ik iedereen een kalinichta en niet veel later sluit ik de luiken.
 

Dag 82 - Vrijdag 03 Oktober 2003

07:00 de wekker maakt mij wakker. Het opstaan gaat mij redelijk gemakkelijk af en schept moet voor de eerste werkdagen. Ik ben sowieso een ochtend en een avondmens, laat mij in de middag maar met rust. Helaas kan dat werktechnisch wat moeilijk, maar op vakantie heb ik de regie. Vandaag wil ik naar Preveza en naar Lefkas. Na een Grieks ontbijt ¿ enkel koffie ¿ vertrek ik om 07:53 met 20,5°C en 134799km op de tellers. Onderweg stop ik een paar keer om grondmonsters te nemen. Waarvoor? Omdat ik ze thuis wil laten analyseren en wil bepalen wat mijn cipressen en bougainvilles thuis te kort komen aan grondstoffen. Of dat de grond waarin ze staan juist te rijk is en dat doordoor de bougainville zo slecht wil bloeien.

In Preveza is het nu een stuk drukker als ik er om 09:05 aankom. Ik kan de driekwart broek ruilen (hij zat niet goed) en ik kan nog een stel schoenen aanschaffen (ja Ruud, die mooie). Weliswaar niet in maat 44 (die mij nu perfect passen), maar een maatje groter. Ook die zitten goed, dus koop ik ze. Op de weg terug naar de auto wordt de aandrang zo groot dat ik een internetcafé binnen loop. Na van de druk verlost te zijn ga ik nog even mijn mail bekijken. Ook drink ik een frappee, zodat ik weer wat vocht en cafeïne binnen krijg.

Om 11:15 verlaat ik Preveza en rijd naar Lefkas. Ik vind snel mijn weg en verheug mij al op de beachbar ¿ met zwembad ¿ waar Berry en ik eerder zijn geweest. Echter, de weg eindigt abrupt doordat grote stenen de weg blokkeren. Aan het begin geen enkel bord hierover gezien, maar je kunt eenvoudig niet verder. Dat is nog het resultaat van de aardbeving van 14 augustus. Dus keer ik de auto en rijd terug naar Lefkada. Vanuit daar loopt er nog een weg, maar via deze weg bereik ik nog steeds het strandje niet. Of ik ben ergens fout gereden, of het was toch een van die wegen die ook afgesloten waren, maar ik ben er niet gekomen. Wel ben ik door zeer kleine en mooie dorpjes gekomen waar de tijd compleet heeft stilgestaan. Oude vrouwtjes met weinig tanden staan je verbaasd aan te kijken en wijken bijna niet uit, terwijl ze toch midden op een smalle weg met elkaar staan te praten. Wel groeten ze keurig terug en gaan dan verder met ¿ waarschijnlijk ¿ de laatste dorpsroddel (¿heb je de onderbroek van je buurvrouw al aan de waslijn zien hangen? Die heeft ze al na een maand in de was gedaan!¿).

Ik verlaat ¿ teleurgesteld ¿ Lefkas en rijd richting thuisfront. Bij het vliegveld van Preveza is het toch de hoogste tijd om weer wat diesel aan te vullen. Er gaat 51,51 liter in en daarmee heb ik 849,2 kilometer afgelegd (1 op 16,5). De kilometerstand geeft 135025 aan en dus heb ik er vandaag al 226 kilometer opzitten. Op de weg naar Parga stop ik bij de panorama-taverna. Het is dan al 15:30 en het is lekker warm geworden (29°C). Op het boven de rotsen uitstekende terras zit ik van het uitzicht, de zon en een leesboek te genieten met wat feta en frisdrank. Na een uur rijd ik terug naar de thuisbasis. Ik ga vanavond uit eten met Apostoli en Emma. Nadat ik de buurvrouw heb gebeld, die vandaag jarig is, komt Emma vragen of 20:00 ook 20:30 mag worden want Apostoli moet nog wat zaakjes regelen. Hij heeft de hele dag weer aan de olijfbomen gewerkt en dan blijven er wat taken liggen. Voor mij geen probleem en dus gaan we om 20:30 naar Sakis.

Het is daar druk, maar we krijgen toch vrij snel een tafeltje. Na de choriatiki, de saganaki en de souvlaki kotopoulo dienen we echter wel te verkassen. Want er komt vanavond een hele grote groep (ca 40) Grieken en onze tafel is bedoeld om aan te schuiven in de reeds groeiende rij tafels. Ook staat er live muziek op het programma wat ik afleid aan de (gitaar)versterker die binnen staat te wachten. Wij gaan even later naar het cetrum van Parga voor een drankje. Ik zeg tegen Sakis dat ik straks nog terugkom, want ik wil dit wel meemaken. Ik heb de camera vanavond gelukkig bij mij en had al wat foto¿s gemaakt. Ik neem afscheid van Sam en Sophie en van de rest (moeders, opa en oma). Ik heb ook twee Nederlanders ontmoet (Cor en Marijke) die met de caravan hier al jaren komen. Ook daarvan neem ik alvast afscheid omdat ik totaal niet weet hoe laat ik terug ben. In Parga lopen Apostoli, Emma en ik eerst wat rond alvorens bij een bar te gaan zitten. Ik neem een Kamikazi (dat is een tijd geleden!) en zit wat te praten met voornamelijk Emma. Apostoli is wat afwezig en is duidelijk moe. Op een gegeven moment vertel ik over de eerste keer Parga (in 2000 met de host Yvo) en zij blijkt Yvo ook te kennen.

Om 23:45 lopen we terug naar de scooters en rijden naar boven. Bij de splitsing wens ik ze een kalinichta want ze willen allebij wel naar bed. Ik rijd naar Sakis waar de boel al aardig in de olie is. De grote groep zit te eten en de drank vloeit overvloedig. Sakis staat mee te helpen in de keuken en Vangelis heeft hulp van diverse jongens. Ik strijk bij het Engelse gezin, Cor en Marijke neer die bij elkaar aan een tafel zitten. Sam is op schoot bij moeders in slaap gevallen en Sophie hangt wat bij Opa op schoot. Totdat ze mij in de gaten krijgt. Als ik een stoel heb bemachtigd, kruipt ze op schoot en pakt een stapel servetten. Ze heeft zelf al een tulp gemaakt en vraagt of ik voor wat rozen wil zorgen. Dat wil ik best wel en samen maken we het boeket compleet. Dan is het toch weer tijd voor de vlinder en zij is er best tevreden mee. Het resultaat is inderdaad wel beter, maar ik vond het nog niet goed genoeg. Zij is er blij mee, maar moet dan toch naar huis. Want ook moeders valt bijna in slaap. Vangelis heeft het te druk en dus moeten ze lopend naar het centrum van Parga. Ik krijg een zoen van de vlinder en van Sophie en wordt bedankt voor de bloemen. Nogmaals neem ik afscheid van ze en blijf met Cor en Marijke achter. Verhalen en ervaringen met Griekenland en de Grieken worden uitgewisseld. Zij hebben iets meer Griekse ervaring (26 jaar) en Marijke spreekt een leuk mondje Grieks. Hij werkt bij de overheid in Den Haag en heeft voldoende vrije dagen om er per jaar een flinke tijd ¿ met de caravan ¿ op uit te trekken richting Griekenland.

Ondertussen wordt er door drie Grieken een bruiloft nagespeeld. De bruidegom ziet eruit als een vogelverschrikker, de bruid heeft meer haar op armen en kin dan ik ooit zal hebben en de priester heeft een gebedsboek wat verdomd veel op een pornoblaadje lijkt. Hij vouwt het op een bepaalde pagina open met een ¿ niet nader te omschrijven ¿ afbeelding en daarop mag het bruidspaar de gelofte kussen. Cor kon er een prachtige foto¿s van maken die we daarna nog lachend hebben zitten bekijken. Ik stond vanuit een andere hoek te filmen en heb de inhoud van het boekje pas gezien toen Cor de foto liet zien. Er werd ook voldoende gedanst onder het genot van traditionele muziek. Twee jonge gasten op bouzouki, eentje met een tamboerijn en de zanger welke tevens de bruid was, maken muziek waar je af en toe kippenvel van krijgt. Wel in de positieve zin en dat gebeurt zeker als de rest van de Grieken ook mee begint te zingen. Waarvoor het feestje nu eigenlijk was is mij nooit duidelijk geworden.

Het is 02:30 als de groep de taverna verlaat en ik wat meehelp om de tafels af te ruimen. De plaatselijke Grieken (uit de buurt) zitten dan al binnen en er heeft zich een speler met een klarinet gemeld. Die begint te spelen en dus gaat het feestje binnen nog even door. De familie (Sakis, Maria en Vangelis) ziet dit met gemende gevoelens aan. Aan de ene kant vinden ze dit soort avonden prachtig, maar ze zijn ook hondsmoe na meer dan veertig monden te hebben gevoerd (en dan tel ik de toeristen even niet mee). Maar toch houden ze dapper vol ¿ wat kunnen ze anders, het zijn ook hun vrienden ¿ en ik zit nog wat met ze te praten. Ook hier vertel ik over mijn bezoek in 2000 aan Parga. En laten zij nu ook Yvo kennen (ja die heeft zich overal laten zien). Het blijkt dat gisteren een tafeltje verderop de moeder van Yvo heeft gezeten. Ze zat met Engelsen aan tafel en viel bij mij wel op omdat er een Nederlands accent in haar praten zat. Yvo zit nu in Athene en begeleidt daar de toeristen. Ik denk dat hij in een grote stad beter tot zijn recht komt. Om 04:00 verlaat de laatste de taverna en ik mag pas morgen betalen. Om 18:00 (ongeveer) moet ik mij melden en krijg dan de retsina mee. Sakis moet namelijk een nieuwe voorraad halen, want de voorraad die hij vandaag had gekocht voor mij is in die dorstige kelen van die groep Grieken verdwenen. Opeens wilde iedereen retsina! Ik wens ze nog een kalinichta en een kalo ipno en sluit om 04:30 mijn eigen luiken.
 

Dag 83 - Zaterdag 04 Oktober 2003

09:30  Ik wordt wakker en besef dat dit mijn laatste dag in Griekenland wordt. Ik wil dus wel zoveel mogelijk bij zijn, vandaar dat er nog even hard aan het verslag gewerkt moet worden. De zon komt voorzichtig te voorschijn en dus kan ik ¿ zonder een schuldgevoel doordat ik veel vitamine V mis ¿ op mijn gemak aan het verslag werken. En zo wordt de ochtend doorgebracht waarbij de rustpauzes, al zonnend, op het balkon worden gehouden. Ik ben nu helemaal bij met het verslag, want de komende dagen zal er waarschijnlijk niets van terechtkomen. Het zou wel eens kunnen zijn dat de volgende update pas vanaf mijn eigen huis in (dat verre) Nederland zal plaatsvinden.

Om 14:00 rijd ik met de scooter naar het internetcafé om daar tot de conclusie te komen dat de beheersite eruit ligt. Via de provider word mij duidelijk dat de server waarop alles draait grote problemen heeft en dat ze er druk mee bezig zijn. Het heeft dus geen zin om erop te wachten en ik handel dus enkel mijn mail af. Ik hoop dat ik op de boot wel de kans heb om de site te kunnen bijwerken. Ik loop de boulevard van Parga langs en strijk op een terras neer voor een frappee. Ik wandel nog wat verder door Parga en koop nog wat kleinigheden. Thuisgekomen ga ik nog wat op het balkon zitten lezen. Wat ga ik die zon missen! Ik maak mij geen illusies over de kans op zon in Nederland. Dat is niet negatief bedoeld, maar ik weet gewoon dat de zomer voorbij is en dat gevoel is nou niet echt bevorderlijk voor mijn stemming. Zeker als de zon steeds meer achter wolken komt te zitten en de vochtigheid met sprongen omhoog gaat. Terwijl ik aan het inpakken sla wordt het dus net zo drukkend warm zoals dat het in Nederland vaak is. En dat is geen prettig gevoel, zeker als je druk bezig bent om spullen van een derde etage een auto in te proppen. Hierbij ontdek ik ook dat iemand zo vriendelijk is geweest om een gaatje in het linkerachterlicht te maken. Dader onbekend, maar dat wordt wel een heel nieuw glas. Het valt niet zo snel op, dus kan ik niet achterhalen wanneer dit gebeurd kan zijn. Wel zorgt het voor wat vertraging bij het inpakken, want dit gat dient wel gedicht te worden. Hier in Griekenland is het droog, maar onderweg kan er best wat regen vallen en aan een volgelopen achterlicht heb je niets. Dus haal ik cellotape en plak het gat met diverse lagen tape dicht. De rest van de spullen past allemaal wel in de auto, maar het gaat niet van harte. Diverse keren moet ik wat verschuiven om alles toch een zo veilig mogelijke plek te geven. Tevens moet ik nog wat ruimte vrij houden, want ik moet nog een bestelling retsina ophalen bij Sakis.

Bij het zwembad schieten de mannen ondertussen snel op. De blauwe plastic bekleding zit er nu bijna geheel op en de naden staan ze met 600°C vakkundig dicht te lassen. Ook is de nieuwe belettering aangekomen en Apostoli vraagt mij of ik hem hierbij kan helpen. Ik maak hem duidelijk dat ik nog niet klaar ben met inpakken en dat ik daarna nog langs Sakis moet. Daarop vraagt hij zijn broertje en roept hij mij toe dat ik straks beslist nog even moet komen kijken. Het is al kwart over zes als ik vertrek naar de taverna van Sakis. Die is daar aanwezig en ik zet mijn auto aan de zijkant van de taverna neer. Hij heeft voor mij 20 flessen retsina ¿ van een halve liter ¿ gehaald bij de groothandel. Ik krijg een frappee van hem en vraag hem om de rekening op te maken. Zowel van gisterenavond ¿ toen ik met Apostoli en Emma heb zitten eten ¿ als ook van de retsina. Volgens mij rekent hij niet het volle pond en dus rond ik het bedrag wat ruimer naar boven af. Ik zit nog even met hem en Vangelis te praten alvorens afscheid van iedereen te nemen. Ook moeder Maria vergeet ik niet en ik wens hen een goede winter toe, maar kan ze geen garantie geven op de vraag of ik volgend jaar weer van de partij ben. De auto ligt nu nog iets verder op zijn veren. De flessen zijn mooi strak ingepakt in een doos en die ligt in de beenruimte van de bijrijder. Hopelijk veilig genoeg om heelhuids Nederland te bereiken.

Ik rij terug naar Ionion Beach en tref Apostoli en zijn vader druk in de weer met de letters. Er moet bij de trap van het zwembad ¿Ionion Beach Pool¿ gevormd worden, maar ik wijs hen erop dat ze de ¿H¿ zijn vergeten. Er verstrijkt zo weer een uur en ik sta met een lamp in mijn handen de werkers bij te lichten terwijl de letters uitgemeten worden en met een aantal keer aanstippen van het lasapparaat vastgemaakt worden aan de blauwe ondergrond. Als ze er morgenochtend nog tevreden over zijn worden de letters definitief vastgemaakt. Het is 20:00 als ik met Apostoli mee loop naar de receptie om af te rekenen en mijn paspoort terug te krijgen. Ik bedank hem hartelijk en krijg van hem zijn adres. Hij heeft aan mij gevraagd of ik de foto¿s van de verbouwing van het zwembad en de nieuwe gids van Sudtours zou willen opsturen. De eerste in verband met eventuele problemen met de zwembadfabrikant en de tweede omdat volgend jaar een vijftal appartementen verhuurd zijn aan Sudtours en hij graag wil weten hoe, en voor welke prijs, zijn appartementen erin staan genoemd. Ik neem hierna afscheid van hem en Emma en wens ze het allerbeste en misschien tot volgend jaar.

Het is nu al 20:22 en met 135018km en 22°C op de tellers rijd ik naar Igoumenitsa. In het donker ziet de weg er toch iets anders uit, maar omdat ik hem nu wel redelijk ken, kan ik toch vlot de haven bereiken. Na 40 minuten kom ik bij de nieuwe haven uit en meld mij bij het loket voor het inchecken. Ik krijg te horen dat ik vanaf 21:30 het terrein op mag en de auto in rij 7 mag neerzetten. Doordat ik dus nog wat tijd over heb, rijd ik naar een kiosk die verderop langs de weg staat. Hier koop ik een fles drinken en wat etenswaar. Voordat de boot vertrekt is het 23:30 en de restaurants zullen wel gesloten zijn. In een warme hap heb ik toch weinig trek, dus is hetgeen wat ik nu koop genoeg om het tot morgenochtend uit te houden. Ook koop ik nog een geurtje bij de ¿taxfree¿ shop en bel ik Yiannis van Stella Maria op om toch nog persoonlijk afscheid te nemen. Gelukkig is hij er en ik krijg te horen dat hij mij gemist heeft en dat de paidakia nu niet op de grill heeft gelegen. Gelukkig gaat het wel goed met Allenka en was het niet heel ernstig (waarvoor ze precies naar het ziekenhuis moesten heeft hij niet gezegd). We nemen afscheid en hij bedankt mij voor het telefoontje. Ik hoop ze volgend jaar toch wat vaker te zien en ben blij dat Sudtours het complex toch heeft aangehouden (ook voor volgend jaar). Om 21:45 sta ik dan in de rij wachtende voertuigen voor de boot van Minoan Lines naar Ancona. Dankzij de kartonnen bordjes die achter de voorruit moeten heb ik mijn rij kunnen vinden, want er staat nergens dat dit stuk rij 7 is. Als ik wat rondloop blijkt dat het pier 7 is en dat staat enkel bij de kade waar de boot aanmeert. Ze moeten de nummers blijkbaar nog aan de lichtmasten monteren (of dat gebeurt nooit). Het zijn meerdere rijen met auto¿s, campers en vrachtwagens. Hoewel je aan het eind van het seizoen zit, kun je het zeker niet rustig noemen. En dit is wat er nog bijkomt op het schip want het is gestart in Patras en zal daar zeker niet leeg weggevaren zijn. Ik zit ondertussen lekker in mijn auto te lezen en naar de muziek te luisteren. Daardoor is het wachten niet al te erg en verstrijkt de tijd snel.

Om 22:52 zie ik de boot achteruit varend aan komen en 23 minuten later sta ik al op het parkeerdek geparkeerd. Ik word vriendelijk geëscorteerd naar mijn kamer (7.027) en heb dus nu een kamer voor mij alleen. Ik pak mijn camera en loop via het zwembaddek ¿ het zwembad is leeg en afgesloten ¿ naar het bovendek bij de brug. Als ik daar aankom zie ik dat we net de kade aan het verlaten zijn. Het afscheid van Griekenland is nu definitief en dat beroerd mij meer dan ik voor mogelijk gehouden had. Ik heb het er prima naar mijn zin gehad en dus was ik er graag nog gebleven. Toch spookt ook het gezegde van een Nederlander door mijn hoofd: ¿Als je van een land houdt, moet je er niet gaan wonen.¿ en daar zit zeker een kern van waarheid in. Langzaam zie ik de haven verdwijnen in de duisternis en met een vreemd gevoel in mijn maag keer ik terug naar mijn kamer. Die ligt er nog steeds verlaten bij en ze hebben dus niet geprobeerd om toch nog iemand bij mij te laten slapen. Ik heb ook betaald voor alleen-bewoning, maar je weet het maar nooit. Ik eet mijn broodjes op die ik aan het eind van de middag in Parga heb klaar staan maken. Met wat frisdrank erbij levert dat genoeg voeding op om de nacht door te komen. Ik neem een lekkere douche en ga dan op bed liggen lezen. De hele lichte schommeling en de trilling van de motoren maken het binnen de kortste keren echter onmogelijk om je ogen open te houden. En dus sluit ik om 0:15 mijn luiken. De luiken van mijn kamer hoef ik niet te sluiten want ik heb een binnenkamer (zonder uitzicht naar buiten).
 

Dag 84 - Zondag 05 Oktober 2003

09:00  Wakker. Aangezien ik nu in Italiaanse wateren vaar dien ik om te schakelen naar de Italiaanse tijd. En dat betekent dat de klokjes van de twee mobieltjes en het wekkertje een uur achteruit gezet mogen worden. De mobieltjes doe ik handmatig, maar het klokje laat ik de atoomklokzender opspeuren. Dat doet hij nu natuurlijk niet en dat zal vast komen doordat ik binnen in een metalen schip zit. Aangezien ik ook wil weten waarom we wat harder schommelen, trek ik mijn kleding aan en loop naar het dek. Daar blijkt dat er een hele fikse wind waait. Dat komt deels door de snelheid die we hebben (ca 40-45 km/u) en deels doordat het lichtjes stormt. De zee is ruw maar met een kleine en venijnige golfslag. En daardoor is de schommeling wat abrupt, vaak rustig met af en toe een wat wildere zwaai. Op dek vindt de wekker de zender snel en heeft de tijd te pakken. Ik ben dan ook genoeg uitgewaaid, heb het stervenskoud en ga weer snel naar mijn ¿ relatief warmere - kamer.

Ik lig wat te lezen totdat ik toch trek krijg en zin in wat cafeïne. In het zelfbedieningsrestaurant neem ik een kop koffie en een broodje ei. Ondertussen is ook het de internetruimte opengesteld, maar het bijwerken van de site kan ik wel vergeten. De PC¿s staan namelijk opgesloten in kasten en op de vraag of ik een diskette mag gebruiken wordt negatief geantwoord. Ze zijn blijkbaar te bang voor virussen op het schip, zeker als deze PC¿s op het scheepsnetwerk zijn aangesloten. Dus moet het bijwerken wachten tot ik vanavond bij Jolanda en Beppe ben. Op de kamer teruggekomen lees ik weer verder in mijn laatste boek. Aangezien de temperatuur toch wel een stuk gedaald is, leg ik iets met lange mouwen klaar. De lange broek ligt al klaar en na een heerlijke douche is deze jongen fysiek gereed om de lagere temperaturen tegemoet te treden. Fysiek wel, maar geestelijk zal het nog langere tijd gaan duren voordat ik aan de steeds lagere temperaturen ga wennen. Misschien duurt dat wel tot de volgende zomer.

Het is niet anders en ik begin de laatste spullen in te pakken. Met een tas loop ik alvast naar de auto. Die staat er nog goed bij, enkel de ruiten zitten wat onder de zoute vlekken. Dat sproeien we er straks wel vanaf. Ik zie nu dat we een wedstrijd aan het doen zijn met een concurrerende maatschappij (Anek). Langzaam maar zeker halen we dat schip in en zorgen we er dus voor dat we eerder in de haven van Ancona aan zullen komen. Dit is wel een mooi plaatje en dus ga ik mijn camera halen en loop naar het bovendek. Boven land hangen grote wolkenmassa¿s maar hier op zee zitten we in een gat in de onringende bewolking. Hierdoor is het best lekker, helemaal als je uit de wind gaat staan. Er zitten dus ook diverse mensen van de zon te genieten en terwijl ik nog wat opnamen maak sta ik ook van het lekkere warme gevoel te genieten. Dan loop ik toch naar de kamer terug en net als ik mij op bed heb genesteld met het leesboek wordt er op de deur geklopt. Of ik zo vriendelijk wil zijn om de kamer te verlaten zodat ze alvast met de schoonmaak kunnen beginnen. De haven is nu toch bijna in zicht en dus loop ik met mijn rugzak naar de auto toe. Onderweg kan ik nu een blik werpen in de kamers met zeezicht. Die zijn gelijk van inrichting als de binnenhutten en de term zeezicht blijkt nog wel ruim te worden gehanteerd. Want er zijn kamers die uitkijken op het mooie oranje van een reddingsboot! Je zult vast wat zee zien als je langs die boot naar beneden kijkt, maar of dat de meerprijs waard is betwijfel ik. En de helft van de vaart is het toch te donker om wat te zien. Om 12:51 zit ik in de auto en zie de tellers 135163km en 24°C aangeven. Die laatste is enigszins aan de hoge kant want als ik even later (13:06) de boot mag verlaten, zie ik de temperatuur zakken naar een schamele 16°C.

In deze haven is het met de bewegwijzering een stuk beter gesteld en al snel zit ik op de snelweg richting Bologna. Ik stop onderweg even voor een nieuwe fles frisdrank. In Rimini verlaat ik de snelweg en rij ik via de kustweg richting Venetië. Het is een mooie weg door een vlak landschap. Het lijkt een kruising tussen een Nederlands polderlandschap met huizen uit een Belgisch boerendorp (grijs en soms vervallen). Toch staan er ook enkele mooie paleisjes tussen, maar de vervallen huizen overheersen het algemene beeld. Ook de harde wind maakt het er niet beter op. Zeker als die over de droge akkers raast en de aarde als een ware zandstorm over de weg blaast. Het is rommelig druk op de weg, maar het rijdt toch goed door. Daardoor ben ik om 16:34 aangekomen in Taglio di Po en heb ik er ¿ sinds het vertrek van de boot ¿ 237 kilometer afgelegd. De familie is nog niet teruggekeerd van hun weekendtrip en dus heb ik tijd genoeg om het dorp wat te verkennen. Dat is al snel gebeurd en ik herinner mij een groot warenhuis wat ik op de weg hiernaartoe ben langsgereden. Dat was niet zover terug en dus rijd ik daar naartoe. Het ligt bij het plaatsje Mesola en dat is 11 kilometer terug. Daar loop ik lekker rond te neuzen tussen complete Italiaanse families die de zondag ook hebben uitgekozen om eens lekker te gaan winkelen. Ik koop er een vleeshouder voor op de barbecue en rijd dan op mijn gemak terug naar Taglio. Onderweg snack ik nog wat en zit wat op de kaarten te kijken als voorbereiding van de terugreis naar Nederland.

Als ik dan om 18:30 voor de kazerne van de Caribanieri sta en naar Jolanda bel, blijkt die net thuisgekomen te zijn en al uit het raam mijn Nederlandse auto gezien te hebben. Het welkom is hartelijk en de kinderen (dochter Ylenia en zoontje Simone) blijken met smart op mij te hebben gewacht. Over en weer worden verhalen verteld en zo wordt het toch al snel tijd om wat te gaan eten. Er wordt telefonisch een bestelling voor pizza gedaan en die wordt even later door Beppe en mij opgehaald. De lucht is steeds donkerder geworden en dat komt niet alleen doordat de avond in valt. Terwijl Beppe de auto van het kazerneterrein af rijdt, rijd ik mijn auto erop. Die staat de komende dagen dus veilig binnen de hekken. We stappen nog droog uit de auto bij het restaurant waarbij het wel opvalt dat het nu echt steenkoud is geworden. Maar als we vijf minuten later weer bij de auto terugkomen blijken de sluizen in de hemel zich te hebben geopend. Het regent pijpenstelen en dan is het best moeilijk om de pizza¿s zonder waterschade in huis te krijgen. De kartonnen beschermdozen zijn gelukkig net sterk genoeg op de pizza¿s veilig op tafel te krijgen. Die smaken prima en met een afsluitende kop cappuccino is de maaltijd compleet. Nog even is er wat discussie over mijn slaapplaats maar nadat ik duidelijk gemaakt heb dat een slaapbank ¿ en zeker een tweepersoons ¿ ruim voldoende voor mij is, worden de kinderen naar hun eigen bedje gebracht. Hierdoor is de ouderlijke slaapkamer nog onbezet ¿ anders had Simone hier nu al liggen slapen ¿ en kunnen Beppe en ik nog even achter de PC. Hij heeft wat probleempjes die ik gelukkig kan oplossen en ik kan hier vandaan de site bijwerken.

Daarna zitten we in de woonkamer nog even naar de samenvatting van AC Milan tegen Inter Milan te kijken (Beppe tegen zijn vader en Beppe wint dit keer) en praten nog wat over mijn en hun vakantie onder het genot van een Caribanieri likeurtje. Dan is het toch ook voor ons de hoogste tijd om het bed op te zoeken want het was een vermoeiende dag. En dus wordt de slaapbank uitgeklapt en sluit ik om 0:15 mijn luiken.
 

Dag 85 - Maandag 06 Oktober 2003

07:10  Ik lig al even rustig wakker te worden als Jolanda langs mij sluipt richting de keuken. Ze zet koffie en thee en zorgt ervoor dat Ylenia uit haar bedje komt. Ze moet naar school en zit slaperig aan de keukentafel een koekje in de thee te dopen als de overbuurvrouw al aanbelt. Die heeft een zoontje en brengt beiden nu naar school toe. Vanmiddag halen wij het koppel weer van school op. Ondertussen is Beppe ook wakker en komt ook Simone langzaam tot de werkelijkheid. Beppe heeft vandaag nog vrij en Simone valt nog niet onder de leerplicht. Die heeft vandaag dus mazzel en mag met ons mee naar Chioggia. Want dat vissersdorp gaan we vanochtend bezoeken. De regen is vannacht weggetrokken en nu is het fris met een lekker zonnetje en een straf windje.

Om 09:30 komen we in Chioggia aan ¿ dat ligt een dikke 20 kilometer ten noorden van Taglio en dus richting Venetië ¿ en zetten de auto net buiten het centrum op een parkeerplaats. Bij het uitstappen ruik je duidelijk dat dit een vissersdorp is want de vislucht hangt overal. Dat is even wennen voor iemand die nou niet erg zot op vis is (ik dus), maar in de binnenstad is de vislucht gelukkig wat minder. Het is een gezellig stadje wat duidelijk leeft en de bekende Italiaanse sfeer uitademt. Na wat wandelen strijken we in een patisserie neer voor een bak cappuccino en een gebakje. Daarna wandelen we op het gemak terug naar de auto. Want we moeten op tijd thuis zijn om Ylenia van school op te halen.

Het is 12:10 als we weer thuis zijn en ik met Beppe op de fiets stap. De rit naar school is wel een hele 500 meter en dat red ik nog wel op de fiets. Het middageten bestaat uit een pasta met saus en brood. De homemade salami uit Calabria komt ook op tafel en die smaakt uitstekend. Daarna haal ik de laptop uit de auto want ik wil wat foto¿s veiligstellen. Tevens zit ik met Beppe de route voor morgen door te nemen. Met de routeplanner wordt alles doorgerekend en de beste route bepaald. Na hier en daar een aanpassing sla ik deze route op. Morgen zal ik de laptop installeren met de GPS ontvanger zodat ik niet met kaarten in de weer hoef te gaan.

Om 15:45 is het les voor het zwemmen van Ylenia. Ze kan dit blijkbaar zo goed dat ze in aanmerking gaat komen om aan wedstrijdzwemmen mee te gaan doen. Nadat wij haar bij het zwembad in Adria ¿ 16 kilometer van Taglio ¿ hebben afgezet gaan wij door naar het ernaast gelegen winkelcentrum. Nadat Beppe en ik eerst een elektrozaak hebben bezocht, gaan we daarna naar de Inter-Spar. Daar zie ik dat de koffiebonen wel heel goedkoop zijn! En dus wordt er 8 kilo in het winkelwagentje geladen en dat zijn dus weer 8 kilo extra die de Alpen over gesleurd moeten worden. Om 18:30 zijn we weer in Taglio (ja, we hebben Ylenia weer meegenomen) en gaan de kinderen nog even buiten spelen. Ze willen dat ook ik buiten kom spelen, maar ik moet eerst de auto inrichten voor de rit van morgen en overmorgen. Als iedereen weer binnen is, begint Jolanda met het eten en help ik Ylenia met haar huiswerk. Ze moet teksten leren voorlezen, en daar gebruikt ze nu mij voor. Ik vind het prima en dit meelezen gaat mij beter af dan in het Grieks. Hier wordt het mij bekende alfabet gebruikt en dat leest toch net iets sneller. De woorden snap ik niet, maar ik zie wel of ze woordjes overslaat of dat ze vergeet te stoppen bij een komma of punt.

Dan is het tijd om te eten. Aardappeltjes, brood, groenten (salade en gebakken rode kropsla) en vlees (karbonade en worst) zijn door Jolanda op culinaire wijze samengebracht en het geheel smaakt uitstekend. Na de maaltijd wordt het voorlezen volbracht en ¿moet¿ ik nog een spelletje met de kinderen doen. Die gaan daarna naar bed zodat ik nog even met Jolanda en Beppe kan praten. Ook zitten we een Italiaanse politieserie te kijken die veel waargebeurde elementen in zich heeft. Ondertussen maak ik een frappee voor hen klaar en zo leren zij weer een stukje Griekse cultuur kennen. De avond gaat snel voorbij en om 23:30 duikt iedereen zijn bedje in en sluit ik niet veel later mijn luiken.
 

Dag 86 - Dinsdag 07 Oktober 2003

06:45  Ik lig al even wakker en denk meteen aan de rit van vandaag. Het zijn nu echt de laatste stappen op weg naar het einde van de vakantie. Langzaam wordt ook de rest wakker want het is weer een normale werkdag in huize Attisani. Beppe moet aan de slag met de voorbereidingen voor het bezoek van de districtsgeneraal van de Caribinieri. En de kinderen moeten weer naar school. Beppe en Ylenia krijgen van Jolanda hun ontbijt ¿ koffie, thee, warme broodjes en koekjes ¿ en Simone ligt nog in het grote bed van zijn ouders en heeft geen zin om naar school te gaan. Ik neem afscheid van Ylenia en Beppe gaat naar zijn kantoor beneden. Met Jolanda zit ik nog een tijdje te praten totdat ik het toch wel de hoogste tijd vind om ook te gaan vertrekken. Ik neem afscheid van haar en Simone en loop naar mijn auto. Daar komt Beppe al aan en ook hem bedank ik voor het aangename verblijf en wens hem alle goeds. Hij heeft de afstandbediening van de poort en begeleidt mij ¿ en de auto ¿ tot buiten de poort.

Dan is het nog een keer zwaaien en toeteren en verlaat ik om 08:26 Taglio di Po met 135424km en een frisse 10°C op de tellers. De rit gaat eerst een stuk door dorpjes en langs landerijen zodat je een stuk van de snelweg afsteekt. Het gaat minder snel, maar je schiet wel op. En met de GPS en route naast je, weet je altijd je positie en zijn de kruisingen geen verrassing voor je. Na iets minder dan 2 uur van binnendoor wegen en de transpolisano (een hoofdweg gebouwd als snelweg zonder de bijbehorende maximumsnelheid) bereik ik de snelweg A4 welke mij in staat stelt om snel naar Milaan te reizen. Het kost wel wat tol ¿ ik geloof dat ik in totaal iets van ¿14 kwijt ben ¿ maar het schiet wel lekker op. Onderweg enkel gestopt voor een sanitaire stop en voor de rest verliep de reis in Italië net als het weer, als een zonnetje dus.

Het is 12:14 als ik aankom bij de Zwitserse grens. Het is een grote grenspost en zodoende heb ik grote kans om ongemoeid de grens over te steken. Bij de vorige grensoverschrijdingen met Zwitserland waren het kleine posten en die hebben meer tijd om je te controleren. Officieel moet ik allerlei doorvoerdocumenten invullen, maar gelukkig zwaait de douane beambte mij moeiteloos door. Ik zie het Alpenmassief voor mij liggen en zie de witte toppen en de donkere wolken die daar omheen hangen. Dat beloofd weinig goeds, ook al weet ik dat ik een aardig deel in tunnels zal doorbrengen. Het peil in de dieseltank is echter de laatste uren zo rap gedaald dat ik twijfel of ik Duitsland hiermee ga halen. Daar had ik wel op gehoopt. Onderzoek brengt echter naar voren dat dit niet het geval zal zijn en dat ik nog wel wat Zwitserse franken in huis heb. Ik zou ook met ¿uro of creditkaart kunnen betalen, maar ik vind het handiger om het Zwitserse geld op te maken.

En dus tank ik 13,07 liter wat precies CHF20 kost. Het is net voor de Gotthard tunnel en hier is het nog droog en 15 graden. Terwijl ik de tunnel nader, begint het al te spetteren en even later hou ik mijn adem in. Ik word opgewacht door Zwitserse politie waarvan de ene enigszins verdekt achter de auto met een machinepistool staat en de andere met een lamp de auto¿s tot langzaam rijden maant en een blik naar binnen werpt. Het zal wel een beveiliging tegen terrorisme zijn, want de tunnel is misschien wel een mooi doelwit in de ogen van die mensen. Ik krijg er wat kippenvel van en rijd rustig door. De 18 kilometer tunnel worden probleemloos overwonnen. Rustig met 80km/u op de cruisecontrole en een afstand tot je voorganger van minimaal 50 meter. De tegenliggers rijden op twee meter afstand van je en dat maakt dat de tunnel nodig aan vervanging toe is. Daar zijn ze dan ook druk mee bezig, maar dat doe je niet zo snel. Gedurende dit stuk heb ik de radio aangezet. Normaal heb ik CD¿s draaien, maar de borden waren zo dwingend om de radio aan te zetten dat ik hieraan gevolg heb gegeven. Halverwege de tunnel wordt je dan ook keurig in 4 talen toegesproken en je nog eens gewezen op de nooduitgangen en de verkeersregels.

Als ik de tunnel uitkom blijkt het aan deze kant van de Alpen iets slechter te zijn qua weersgesteldheid. Het is ongeveer 10°C en het regent onophoudelijk. Aangezien de snelheid in Zwitserland toch niet hoog mag zijn ¿ zeker met de vele bouwputten ¿ is dat nog niet zo¿n probleem. Het kost in totaal 3 uur en 296 kilometer om Zwitserland te doorkruisen. Want om 15:18 rijd ik langs de douanepost en ook hier laten ze mij ongemoeid passeren. Je zal vrachtwagenchauffeur zijn, dan heb je minder geluk. Er staat een lange rij wachtende vrachtwagens en dat kost je dus wel een paar uur. In Duitsland mag je de snelheid wel opvoeren, maar met deze vochtigheid is dat nou niet echt verantwoord. Er zijn stukken die sowieso een snelheidsbeperking hebben (bei Nässe) en er zijn ook diverse baustelle die de snelheid naar beneden drukken.

Terwijl ik om 15:41 in de buurt van Freiburg een pauze heb voor het tanken, een frisdrank, een broodje en wat flappentappen, wordt ook de route geëvalueerd. Eerst verdwijnt er 49 liter in de tank. Samen met de eerdere 13,07 liter heb ik daarmee 1076,6 kilometer afgelegd, hetgeen een verbruik van 1 op 17,3 oplevert. Na de sandwich ei-bacon met cola light begin ik de routeplanner te bekijken voor de resterende rit. Er blijken nog 408 kilometer voor de boeg te liggen naar het beoogde einddoel, namelijk Mehren. Daar ben ik ook de reis begonnen en daar wil ik hem ook afsluiten. Tevens hoef ik dan op de tweede dag niet zoveel kilometers meer af te leggen. De lucht ziet er steeds lichter uit en ik krijg hoop dat het weer wat op gaat klaren. En als het dan wat droger wordt, dan zou het einddoel op een redelijke tijd gehaald kunnen worden. Als alles meezit doe ik daar 3,5 uur over (een gemiddelde van 117 km/u) en ben ik dus voor achten in Mehren. Ik besluit door te zetten en rijd om 16:10 weer de snelweg op. Die beslissing verandert al snel weer in twijfel als ik een file in schiet. Maar gelukkig blijft alles doorrijden en blijkt de oorzaak een wegversmalling te zijn. Als die overwonnen is gaat het duidelijk de goede kant op. Ook met het weer want het wordt droger en de zon laat zich af en toe even zien. Om 19:04 vlieg ik over de Moseltal brucke en weet ik uit ervaring dat ik nu binnen het uur in Mehren zal aankomen. Dat je nu niet voor je lol bij die brug gaat zitten ¿ zoals 85 dagen geleden op 15 juli ¿ blijkt als ik een blik op de temperatuurmeter werp. Een schamele 6 graden tegen een warme 33 graden toen. Een verschil van 27 graden gaat je echt niet in de koude kleren zitten en ik ril al bij de gedachte dat ik straks uit moet stappen.

Het is zelfs nog iets kouder (4°C) toen ik om 19:40 bij de Bürgerstube in Mehren mijn auto tot stilstand bracht. Het is vandaag ruhetag zodat het restaurant gesloten is (dat wist ik nog van de vorige keer). Ik bel dus bij de woning aan en een jonge man doet open. Het blijkt de schoonzoon te zijn en die twijfelt als ik vertel dat het voor een nacht is. Hij loopt weer naar binnen en laat mij in de kou staan wachten. Na een paar minuten komt hij terug met het verhaal dat zijn moeder geen gasten voor een nacht meer wil hebben en dat hij graag een ander gasthof in Mehren wil bellen. Ik ben moe en dit is niet het antwoord dat ik wilde hebben. Ik vertel hem dat ik hier van de zomer ook nog geweest ben en dat het toen geen probleem was. Ik bluf, want ik weet dat ik toen twee nachten ben gebleven, maar het werkt wel. Hij neemt nu zelf de beslissing en zegt dat hij het risico neemt om op zijn kop te krijgen. Ik ben allang blij en loop met hem mee naar boven. Ik geef aan dat ik de vorige keer in kamer 2 heb gezeten en dat is ook nu de kamer die ik toegewezen krijg. Als ik de spullen uit de auto ga pakken zie ik hem nog rondlopen. Er blijkt nog een vrouw in aantocht te zijn die gebeld had voor een kamer (waarschijnlijk voor meerdere nachten). De man en vrouw die het gasthof runnen blijken zijn schoonouders te zijn en die zijn ¿ op hun ruhetag ¿ mee met iemand uit eten.

Ik sleep de noodzakelijke spullen naar de kamer en neem snel een warme douche. Daar knap ik lekker van op en hierna kan ik mijn avondeten gaan nuttigen. Ik ben te moe om het dorp in te gaan en bij een restaurant wat te gaan eten, dus pak ik twee Griekse croissants met chocola en de frisdrankfles. Dat is mijn avondeten en dat smaakt prima. Hierna duik ik lekker onder de wol en ga nog wat liggen lezen. Ik hoor de vrouw arriveren en die wordt mijn buurvrouw en om 21:30 hoor ik de eigenaar en eigenaresse thuiskomen. Of de schoonzoon woorden over mij heeft gekregen heb ik niet kunnen vaststellen en dat zal mij eerlijk gezegd ook niets kunnen schelen. Ik heb mijn overnachtingsplek en een knappe jongen die mij hier weg krijgt. Ik ga dus verder met lezen en de ontknoping begint te komen. Dat lezen hou ik een tijdje vol maar dan begint de vermoeidheid van deze dag toch echt toe te slaan. Ik heb er vandaag 1085 kilometer op zitten en moet er morgen dan nog ¿slechts¿ 377 kilometer. Voor nu vind ik het echt genoeg en om 22:15 sluiten mijn luiken.
 

Dag 87 - Woensdag 08 Oktober 2003

07:30   Ik word uitgerust wakker en merk dat het aanzienlijk koeler is op de kamer dan in het begin van mijn vakantie. Als er nu een teen buiten het dekbed uitsteekt merk je dat meteen. Ik lees de laatste hoofdstukken van mijn boek en heb dus precies de juiste voorraad boeken meegenomen. In totaal heb ik 9 boeken met 2867 bladzijden gelezen. Ik neem nog een lekkere douche en ben precies op tijd klaar voor het ontbijt. Ik had gisteren namelijk gezegd dat ik het ontbijt om 09:00 zou nuttigen en dat komt nu netjes uit. Mijn buurvrouw is al aan de ontbijttafel en ik neem de overgebleven ¿ gedekte ¿ tafel. Meteen komt de vrouw des huizes aanlopen en vraagt of ik koffie of thee bij het ontbijt wil. Geen teken van herkenning geeft ze als ze de koffie komt brengen.

Het ontbijt smaakt goed en halverwege komt de man binnen. Die loopt met de vrouw naar de keuken en ik hoor nog net hem zeggen ¿Ja, das ist der mann¿. Hij herkent mij dus wel, maar ik zie hem niet meer terug. Als ik als laatste de ontbijtzaal verlaat ¿ er waren in totaal 3 gasten ¿ vraagt de vrouw of ik vandaag vertrek. Na mijn bevestiging zegt ze er niets over maar vraagt wel of ik hier van de zomer ben geweest. Ik vertel haar over mijn reis en dat ik die hier nu kwam afsluiten. Daarop ontspant zij zich een beetje en ze loopt mee naar de bar om af te rekenen. Het is ¿20,50 en ik rond dat wat naar boven af en bedank haar voor de genoten gastvrijheid. De sleutel mag ik in de deur laten zitten als ik de spullen heb ingeladen en ze wenst mij nog een goede thuisreis. Ik pak mijn spullen en maak de auto weer gereed voor vertrek.

Om 09:32 met 136509km en 5,5°C op de tellers vertrek ik voor de laatste etappe naar huis. Het is een stuk vrolijker weer met een stralend zonnetje en weinig wolken. Goed, de temperatuur is niet hoog, maar achter glas is het goed uit te houden. Langzaam loopt de temperatuur wat op terwijl de afstand tot Nederland steeds minder wordt. De laatste kilometers tot aan de grens worden snel afgelegd. Het is rustig en droog, dus kan de snelheid lekker omhoog zonder bang te zijn voor flitsers. Als ik om 12:16 de Nederlandse grens passeer is de snelheid totaal weg en die komt ook niet meer terug. Joepie, bah, ik ben weer in Nederland. De stemming is wisselend. Ik wil wel naar huis en zou ook zo weer terug naar Griekenland willen gaan. Wat moet ik toch met mijzelf? Om 12:47 tank ik weer eens en test ik de tankkaart van het bedrijf. Je weet maar nooit of die na 3 maanden ineens niet meer werkt. Maar alles blijkt nog te werken ¿ 5Hart bedankt ¿ en ik gooi er 47 liter diesel in. Daarmee heb ik 718,2 liter afgelegd (1 op 15,2) met een redelijk straf tempo. Hoewel de laptop met GPS nog steeds zijn werk doet, blijk ik het laatste deel van de route wel te kennen en maak ik geen fouten op weg naar huis.

Om 13:31 rij ik de oprit op met 11,5°C en 136885km op de tellers. Ik ben weer thuis, na 87 dagen en 13125 kilometer (150,8 km/dag). Pa staat de filmen en Ma schiet het fototoestel vol. Even later word ik hartelijk welkom geheten. De oudste zoon is ook weer terug op het nest. De ingang van mijn huis is versierd en de buurtjes hebben de vlag buiten gehangen. Ook zij begroeten mij (dat zijn dus de ouders van Jolanda). Nadat ik binnen van koffie zit te genieten komt mijn oudste broertje (Harry) met zijn gezin langs. Onverwacht, maar wel heel leuk! Het jongste broertje belt op dat hij om 18:00 mee zal eten en mijn zusje heeft mij in haar gedachten maar is druk bezig met de voorbereidingen voor een verbouwing welke op 4 november op RTL-4 zal worden uitgezonden (¿in holland staat een huis¿). Ook al ben ik blij dat ik iedereen weer zie, het twee-ledige gevoel zal nog wel even in mijn hoofd rond blijven spoken. Het was een vakantie om nooit meer te vergeten en hierbij wil ik iedereen bedanken die dit mogelijk gemaakt heeft en mij een onvergetelijke tijd heeft gegeven!  

Harry, Monique, Bobby, Mickey en Daisy blijven niet eten want ze krijgen vanavond zelf visite. Ze rijden weer terug naar Utrecht en ik duik mijn computerkamer in. De gedachte om op het laatste moment toch nog iets met de laptop te krijgen is voldoende om mij op te jagen en alles te laten veiligstellen. Met de memorystick wordt alles overgeheveld en worden er de CD¿s van gebrand. Hierna haal ik opgelucht adem want het staat nu op diverse plekken en is derhalve veilig. Het leven neemt alweer zijn ¿normale¿ patroon aan en dat blijkt bijvoorbeeld uit het ¿ voor Griekse begrippen ¿ vroege avondeten. Berry schuift aan en we krijgen van moeders gehakt op brood voorgeschoteld. Dat smaakt prima en al pratend verstrijkt de tijd. Berry vertrekt en wordt opgevolgd door de buurtjes die een bakkie komen doen. Ik bedank ze voor de tijd dat ze op het huis gepast hebben. Samen met mijn ouders gaan we nog een keer Grieken. Dat zal na hun vakantie zijn, want ze vertrekken zondag naar hun dochter in Italië. Juist, Jolanda waar ik net ben geweest. Ik weet nu hoe ze daar zit en kan hun verhalen nu beter in een plaatje gieten.

De avond verstrijkt snel en na nog wat TV kijken ¿ wat een hoop zenders en de meeste zijn verstaanbaar ¿ is het nu toch wel tijd voor mijn eigen bedje. Aan mijn eigen woning zitten geen luiken zodat ik hier slechts mijn eigen luiken kan sluiten. Dat doe ik dan ook om 23:30 en rol mij tevreden in mijn eigen dekbedje. Hmmmmmm.¿..Zzzzzzzz