07:30 Wakker. De gordijnen laten veel zonlicht door en ik heb nog last van een jetlag door het nachtje niet slapen. Klaar wakker betekent dat ik er beter maar uit kan gaan want anders eindigt het liggen in een knallende koppijn. Ik eet een broodje en stap op de scooter. Er zijn toch weer wat wijzigingen in Malia aangebracht. Er wordt nog steeds gebouwd ondanks dat het aantal toeristen niet verder toeneemt en zelfs wat afneemt. De mini golf is nog gesloten dus ik rijd op mijn gemakje Malia in de rondte. Ik ontdek een mooie loungebar in het oude gedeelte van Malia. Daarna probeer te ontdekken waar het nieuwe spa-complex is in de heuvels. Een wellness centrum met fitness, sauna, massage, een mooie bar met uitzicht over Malia, zwembaden en villa's (met eigen zwembad). O ja, mocht je trouwen en een feestje voor 1500 mensen willen geven dan kun je dat er ook doen. Ik weet dit allemaal van Pella maar ze heeft de naam niet genoemd. Ik probeer een paar wegen maar eindig bij een viaduct van de nieuwe snelweg die nog steeds in aanleg is boven Malia.

Toch maar weer richting beachroad. Op weg naar de mini golf zie ik bij een juwelierszaak Maria (van Manolis, van Peach Bar). Ze is in de ochtend in de juwelierszaak te vinden en in de avond in Peach Bar. Ze is net wakker en heeft een geïrriteerd oog. Toch herkend ze mij natuurlijk en ik word begroet met drie zoenen (ze kent de Nederlandse methode). Ik sta even met haar te praten terwijl haar oude hondje Balou toekijkt. Dan moet ze verder met het uitstallen van de zaak. Ik hoor ineens een bekende stem achter mij. Het is Mike die mij herkend heeft. Ik rijd achter hem aan richting mini golf en help hem met openen. Ik sta toe te kijken hoe hij de zaak schoon spuit en hij verteld mij dat ik mij beter nuttig kan maken door twee vers geperste sinaasappeljus te maken. Ik ga achter de bar dus aan deze nieuwe taak en even later zitten we daar bij te praten terwijl wij de vitamines door onze lichamen jagen.

Ik help hem met het rippen van een paar cd's zodat er weer wat nieuwe muziek af te spelen is. Mike is een techneut maar van computers moet hij weinig hebben. Geef hem metaal, hout of steen en hij maakt de meest mooie zaken. Maar met computers moet hij iedere stap opschrijven. Ik laat het hem daarna meteen zelf een keer doen en merk dat hij inderdaad moeite moet doen om zijn eigen opgeschreven handelingen te ontcijferen. Ik ken nog zo iemand (haha). Maar uiteindelijk komen ze er wel en dat is het voornaamste.

Dan ga ik de laptop halen en vertrek ik naar huize Jongeneelen. Ruud heeft wireless en ik heb een adapter voor zijn pc meegenomen. Meestal zit hij echter op de nieuwe laptop te werken die Emmanuela van haar grootouders heeft gekregen (voor school). Ik merk dat de wireless echter slecht beveiligd is en stort mij eerst hierop. Maria haar rugpijn is erger geworden en ze denken erover om hun vrije dag van morgen op te offeren voor een bezoek aan de dokter. Ze gaat eerder naar bed waardoor de installatie op de pc van Ruud - die in de slaapkamer staat - op zich moet laten wachten. Terwijl ook Ruud gaat slapen mag ik blijven zitten en gebruik maken van de verbinding om wat werk te doen.

De beveiligde verbinding opzetten naar de zaak heeft echter problemen. Ik kom er niet achter waaraan het licht maar na diverse pogingen kom ik dan eindelijk op het netwerk van de zaak. Ik controleer wat zaken en beantwoord wat mail. Ik zet ook wat - in Diakopto verder ontwikkelde - programmatuur online maar merk dat er nog fouten in zitten. Dat wordt toch weer een werkdag inplannen. Ook in wat andere programmatuur zitten wat bugs die uitgerekend nu naar boven komen. Ach, dat is het leven van een ontwikkelaar. . .

De uren zijn snel verstreken en Ruud komt alweer uit bed als ik net de verbinding beëindig. Omdat ze morgen vrij zijn vertellen Ruud en Maria dat we vanavond uit eten gaan. Zij gaan aan het werk en ik rijd naar de scooterverhuur. Daar ontmoet ik Stavroula en bespreek met haar de mogelijkheid tot het kopen van deze scooter. Na wat overleg met haar leverancier en accountant komt er een prijs boven tafel. Er zitten nogal wat haken en ogen aan de koop want die dient door een in Griekenland woonachtig iemand te gebeuren. Ik heb dus Ruud hierbij nodig en dat beslis ik niet nu. Ik zal het vanavond eens met hem bespreken.

Onderweg naar huis stop ik bij de Vodafone zaak. Ik kan met mijn Griekse mobiel geen sms meer verzenden, ik krijg een foutmelding zonder dat duidelijk is wat er aan de hand is. Geholpen door een vriendelijke vrouw komen we tot de ontdekking dat het nummer van de sms centrale verkeerd staat ingesteld. Voor de prepaid telefoons is dat afgelopen winter gewijzigd. Abonnementen hebben nog wel het oude nummer vandaar dat het bij Anna wel goed werkte. Mijn nieuwste mobiel heeft een simlock en die verhinderd zelfs de Griekse kaart, die ook van Vodafone is. Bij eerdere mobiels geen problemen maar nu loop ik steeds met twee mobieltjes rond. De simlock kan er donderdag voor 30 euro afgehaald worden. Dat laat ik dus wel doen want ik van de oude mobiel heeft de batterij kuren.

Bij de kamer aangekomen moet ik toch ook eindelijk eens met de buurman van de taverna praten. Hij staat al een paar keer naar hem te zwaaien maar ik vlieg iedere keer door omdat ik andere zaken moet doen. Onder het genot van een raki heb ik het met hem over het slechte seizoen en het Malia wat langzaam naar de knoppen gaat. Daarna moet ik weer verder want om 22:00 mag ik alweer bij huize Jongeneelen paraat staan.

Aangezien Griekenland vanavond speelt tegen Zweden, trek ik mijn Griekse shirt aan. Ruud en Maria zijn er nog niet en dus kijk ik bij de ouders van Maria naar het begin van de wedstrijd. De vader van Maria zie ik nu pas en hij ziet er gelukkig goed uit. We kijken naar de wedstrijd waarin Griekenland niet echt uitblinkt. Ondertussen treed boven in het huis Chatziyiannis op, een Griekse zanger die ik vorig jaar in een concert in Igoumenitsa heb gezien. Emmanuela is helemaal weg van hem (zoals veel jonge meiden) en dus kan hij voluit.

Met de auto gaan we naar Sissie en strijken daar in een restaurant aan de baai neer. De TV staat aan en we zien Griekenland met 2-0 van Zweden verliezen. Het eten, saganaki en paidakia smaakt goed en het bier glijdt lekker weg. Dan weer op weg naar huis en ik wens ze een kalinichta. Ik ga nog even door naar Peach Bar. Daar zie ik een onwaarschijnlijk stille beachroad en ontmoet ik Manolis en zijn moeder, Eleni. Manolis vindt dat het beter gaat want twee weken geleden was het echt uitgestorven. Ik weet dat ik nog vroeg in het seizoen ben maar zo stil heb ik het nog niet gezien. Ook Maria meldt zich even later met Balou. Haar oog ziet er nu een stuk beter uit. Ik drink de gebruikelijke metaxa-cola die ik van Manolis aangeboden krijg. Ik zit een tijd met Manolis te praten die ondertussen om zich heen kijkt. Om de haverklap komt er nu politie langsrijden. De weg is wandelgebied en behoudens een dronken Engelsen op scooters en een lokale Griek houdt iedereen zich daaraan. Dus een auto zie je van verre aankomen. Toch lopen er ook agenten en medewerkers van de gemeente rond met geluidsmeters. En daar wordt Manolis nu al knettergek van. Om 02:30 is het zo rustig geworden dat ik iedereen een kalinichta wens en een half uur later sluit ik mijn luiken.

De vakantiedagen van 2008 op een rijtje